İran üzerinden dünyaya dağılımı Horasan'dan ihraç edilen kedilerin 1620'li yıllarda Pietro della Valle tarafından Ankara üzerinden İtalya'ya gelmesiyle başlamıştır. Aynı dönemde Nicholas-Claude Fabri de Peiresc tarafından Fransa'ya da götürülmüşlerdir. Kısa bir süre sonra İngiltere'ye görülmeye başlamışlardır. İlk dönemdeki "İran kedileri" İran'dan gelenler gri tüylere, Ankara'daki İran kedileri ise beyaz tüye sahiptiler. "İran kedisi" geçmişi hala gizemini korumakla beraber, Mısır hiyerogliflerinde uzun tüylü bir kedi cinsinden bahsedilir, bu kedi türünün İran kedisi olduğu düşünülmektedir. (Tüm uzun tüylü kedi cinslerinin kökeni halen gizemini korumaktadır.) Son dönemdeki "İran kedileri" üzerindeki genetik araştırmalar günümüzün İran kedilerinin genlerinin Doğu Avrupa kedilerine bağlı olduğunu göstermektedir, Güneydoğu'dan dağılım gösteren "İran kedisi" zamanla genetik imzasını yitirmiştir.
| Başka Kedilerle Geçinme | Çok İyi |
| Çocuklarla Geçinme | Çok İyi |
| Dikkat ve İlgi | İyi |
| Konuşkanlık | Düşük |
| Oyunculuk | Orta |
| Avcılık | Düşük |
| Aktivite | Düşük |
| Bağımsızlık | Orta |
İran Kedisi Genel Özellikleri
Karakteri: Sahibine sadık
Tüy Yapısı : Çok sık ve fazla tüy
Kulak Yapısı: Ufak kulaklar
Gövde: Yumuşak ve geniş denilecek bir gövde
Kuyruk: Uzun ve kalın
Kilo: 4.5 – 8 kg
İran Kedisi Genel Özellikleri
İran Kedisi Fiyatlarına buradan ulaşabilirsiniz.
1900'lü yıllarda Amerika'ya götürülmeden önce, 1871 Yılında İngiltere'nin Londra şehrinde "Harrison Weir" tarafından "Kristal Saray"da düzenlenen kedi şovunda tanıtılmıştır. O dönem İran Kedisi tür standartları olarak kısa yüzlü (Short-face) kedi cinsi olarak adlandırılır. Fakat yine de o dönemdeki "İran Kedileri", günümüzün düz suratlı "İran kedileri"nin aksine daha çıkık yüz yapısına sahiptiler. Yine o dönemde araştırmacılar İran kedisini Ankara kedisinden ayırt etmek için çalışmalarda bulunmuşlar sonrasında "İran kedisi" tür standartları 1889 yılında "Harrison Weir" tarafından yayınlanmıştır. Weir İran kedisinin Ankara kedisinden farklı olarak uzun kuyruklu, kaba tüylere sahip, büyük kafa yapısı ve kulakları yukarı doğru daha az sivri olduğunu belirtmiştir.
İran Kedisi Karakteri
Aşırı fiziksel değişiklikleri olmayan özgün ve orijinal İran kedisini tanımlamak için kullanılır. Amerika, Almanya ve İtalya'daki ve dünyanın diğer bölgelerindeki yetiştiriciler İran kedisini standartların dışında gelişime tabi tutarak düz-burun "peke-yüz" veya "aşırı" türler üretmişlerdir, bunun sonucu olarak "İran kedisi" adı korunarak (Cat Fanciers' Association (CFA) dahil) iki farklı gene sahip kedi türü ortaya çıkmıştır. Günümüzde basık suratlı tür modern İran kedisi olarak görülmektedir. Böylece "Geleneksel İran kedileri" geçmişteki "İran kedileri"ne de atıfta bulunarak tekrar adlandırılmışlardır. (Aynı isimlendirme "Siyam kedi" türü içinde gerçekleşmiştir.)
İran Kedisi Bakımı
1950'lerin sonlarında sarı İran kedilerinde kendiliğinden gelişen bir mutasyon yüz kemik yapılarında basıklık yarattı. Düz yüzlü "Pekinez köpeği"ne benzediğinden dolayı bu tür "peke-faced" olarak adlandırıldı. 1990'ların ortalarında bu türde ciddi sağlık sorunları görülmeye başlandı. Buna rağmen yetiştiricilerin basık suratlı "İran kedileri"ni üretmelerinden alıkoymadı. Basık yüzlü modern "İran kedileri" gösteri, şov, yarışma alanlarında popüler olurken halkın çoğu geleneksel İran kedilerini tercih etmekte.
